Axis mod

Μια κατασκευή βασισμένη πάνω στην Axis ένα πολύ όμορφο Tele like όργανο σχεδιασμένο με τη συμμετοχή του Van Halen.

Αποφάσισα να φτιάξω αυτή την κιθάρα προσπαθώντας να εξυπηρετήσω συγκεκριμένους σκοπούς. Στην ουσία το όργανο είναι μια multi scale εφαρμογή προκειμένου να επαληθεύσω δεδομένα πάνω στη μελέτη μου για τη συγκεκριμένη τεχνική. Επέλεξα «κάθετο τάστο» να είναι το nut ώστε να αμβλύνω τη διαφοροποίηση στο παίξιμο από μια νορμάλ κιθάρα στις πρίμες χορδές. Η διαφορά των κλιμάκων επίσης είναι μικρή (1 inch), για τον ίδιο κυρίως λόγο. Το αυξημένο μήκος των μπάσων χορδών ευνοεί drop tunings ή ακόμα και κάποιο χαμηλότερο συνολικά κούρδισμα και αναμένω εναγωνίως τα αποτελέσματα!…

Τα χαρακτηριστικά της κιθάρας:

SCALE: Multiscale 25 – 26 inches
BODY: Mahogany Αφρικής πάχος 45mm binding με 1mm carbon και 3mm flame maple,
NECK: Sapele πάχος 18mm (1ο τάστο) 21mm (12ο τάστο) ασύμμετρο.
NUT: Graph Tech TUSQ.
FRETS: Sintoms nickel silver with 18% nickel jumbo
TUNERS: Schaller M6mini 1:18 4L+2R
FINGERBOARD: Rosewood με Marker dots από maple και τοποθέτηση ώστε να φαίνονται και από το πλάι.
BRIDGE: Custom κατασκευή από Inox , single brass sadles και πέρασμα των χορδών μέσω σώματος.
PICKUPS: Neck DiMarzio® D Activator-X™ Bridge Seymour Duncan Dimebucker™ 3way switch και split coil switch

Τα ξύλα

Τα ξύλα της κιθάρας αυτής είναι πολύ παλιά. Εκτός από την ταστιέρα που δεν ξέρω την ηλικία της, το μαόνι και το σαπέλι είναι με βεβαιότητα πάνω από 40 ετών. Τα μαόνια τα ανακάλυψα σε μια αποθήκη (δυο μεγάλα μαδέρια) να παίζουν το ρόλο ραφιών. Ευτυχώς ήταν στηριγμένα με τέτοιον τρόπο που δεν είχαν στραβώσει. Γνωρίζοντας τον ιδιοκτήτη της αποθήκης, τα αντικατέστησα με σουηδικά και τα πήρα (πολύ χαρούμενος μπορώ να πω) ευχαριστώντας τον με πλατύ χαμόγελο! Την ιστορία των ξύλων αυτών την γνωρίζω και τη θυμάμαι ακόμα παρ’ ότι ήμουν πιτσιρικάς, θα σας πω γι αυτά σε άλλο post.

Το neck

Ξεκινώντας από το neck η κατασκευή του γίνεται όμοια με τα neck της fender, δηλαδή θέλουμε ένα ξύλο πάχους 19,4 mm συν τα 6 mm της ταστιέρας, συνολικά 25,4 mm (1 inch). Είχα αποθηκεύσει ένα κομμάτι ξύλο που το είχα πάρει από το «κόψιμο» της παλιάς γαϊτας του γείτονα. Ένα σκάφος πάνω από 40 ετών. Το κομμάτι ήταν κοντά στο 1 m 20X4 cm. Εξωτερικά ήταν βαμμένο με λαδομπογιά ταλαιπωρημένη απ’ τα χρόνια και μαδημένη έτσι είδα ότι ήταν ξύλο από την οικογένεια των «καφέ-κόκκινων». Κάτι σαν τικ, σαν μαόνι, κάτι τέτοιο. Πρώτη δουλειά ως συνήθως είναι κολλήσω μια άκρη του στο αφτί, να το κρατώ όσο γίνεται πιο ελεύθερο και να το χτυπώ με το άλλο χέρι σε διάφορα σημεία. Με το πρώτο χτύπημα ήμουν σίγουρος ότι είχα στα χέρια μου κάτι καλό και συνεχίζοντας σιγουρεύτηκα! Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που παρ’ όλη τη χρήση του σε πολύ σκληρό περιβάλλον το «σανίδι» ήταν ίσιο χωρίς κάμψη ή στρέβλωση καμία. Επίσης δε φαινόταν πουθενά να έχει κάποια βαθειά ρωγμή ή σπάσιμο, εκτός από τις άκρες και τα σόκορα περιφερειακά. Με το μάτι είδα ότι βγάζω σίγουρα κάτι απ’ αυτό. Μετά από το καθάρισμα στην πλάνη και το γώνιασμα είχα μπροστά μου ένα υπέροχο sapele 900Χ160Χ23,5 mm καθαρότατο και υγιέστατο. Ο ήχος του στο χτύπημα είναι εντυπωσιακότατος. Καθαρός, διαρκής, αρκετά πυκνός και ογκώδης αλλά και με κρυσταλλένιες συχνότητες. Οι δε δυναμικές του; Χωρίς υπερβολή αν το κολλήσεις στο αφτί λείο όπως είναι από την πλάνη και το χτυπήσεις, σε ξεκουφαίνει! Απ’ αυτό λοιπόν το κομμάτι ξεκινώ να βγάλω το neck της Axis που είναι μόλις 625 mm μήκος και 76,5 mm πλάτος στο head stock. Από το sapele μου περισσεύει άνετα να βγάλω άλλο ένα neck ακόμα και fender style που είναι μακρύτερα και φαρδύτερα.

Φτιάχνω το χνάρι μου και κόβω το ξύλο στο ακριβές περίγραμμα του neck με πάχος 23,5 mm και δεν το κατεβάζω στα 19,4 mm παρά το αφήνω έτσι με σκοπό να δώσω μια μικρή κλήση στο head stock (έτσι για το πείραγμα, για το mod που λέμε). Παράλληλα αφήνω την ταστιέρα στα 7,5 mm για να κερδίσω ακόμα περισσότερο συνολικό πάχος και για να εναρμονιστεί η όλη εικόνα του head stock. Μου βγαίνει έτσι μια κλίση 4,3 μοίρες που καθώς τη βλέπω να διαμορφώνεται μου αρέσει πολύ! Στην άλλη πλευρά του neck αφήνω κι εκεί το πάχος των 23,5 mm μια και το neck θα γίνει πολύ λεπτό 18 – 20 mm και θέλω να ενισχύσω εκείνο το σημείο. Χρειάζεται βέβαια να σκάψω λίγο βαθύτερο neck pocket αλλά εδώ δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Τοποθετώ την truss rod με σημείο χειρισμού από την πλευρά του σώματος.

Η ταστιέρα

Ένα ωραίο rosewood διαμορφώνεται στα 7,5 mm αυτή τη φορά και όχι τυπικά στα 6 mm. Σ’ αυτό χαράζω με το δίσκο για τα τάστα σε multi scale κλίμακα 25 – 26΄΄. Η ταστιέρα ακόμη είναι γωνιασμένη ώστε να μπορώ να σκάψω και να ενθέσω για mark points, maple πηχάκια 4Χ4 mm. Αυτά μπαίνουν μονόπλευρα από πάνω για να φαίνονται ταυτόχρονα και από το πλάι. Στη συνέχεια φτιάχνω 16΄΄ radius όπως πάντα με τρίψιμο μέχρι 400 γυαλόχαρτο. Τώρα πια είμαι έτοιμος να κολλήσω την ταστιέρα στο neck. Μετά την κόλληση περνάω την ταστιέρα με 600 γυαλόχαρτο και γυάλισμα με πετσί (βακέτα) και «καρφώνω» τα τάστα. Ακολουθεί μια πρώτη διαμόρφωση των τάστων στα άκρα και το neck μπαίνει σε αναμονή…

Το σώμα

Δυο κομμάτια πολύ παλιό μαόνι αφρικάνικο, κάνουν ένα ζευγάρι με πολύ ταιριαστά νερά μπρος και πίσω και ακόμα πιο ταιριαστά στα εγκάρσια σόκορα και στην κόλληση! Έχοντας το στα χέρια αποφασίζω ότι θα το αφήσω να δεσπόζει από μόνο του και πολύ λιτά θα του περάσω ένα binding με μαύρο και λευκό (ασπριδερό) φιλέτο. Το όλο πάχος του binding θα είναι 3mm και το βάθος 6,5mm. Θα χρησιμοποιήσω μονοκόμματο carbon του 1mm επειδή θέλω έντονη μαύρη ρίγα και ένα σκούρο ξύλο δε θα μου το έδινε αυτό και στη συνέχεια θα συμπληρώσω την πατούρα με δύο πολύ ωραία φιλέτα από flame maple. Τα δύο φιλέτα όμως θα μπουν κατά 1mm βαθύτερα από το επίπεδο της πρόσοψης. Έτσι θα μπορέσω μ’ αυτή τη μικρή διαφορά να κάνω ένα ελαφρύ κατέβασμα στην πρόσοψη περιφερειακά με φάρδος τόσο που να μου δείχνει αρμονία στο μάτι. Σας λέω ότι πραγματικά το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό και πολύ όμορφο ακόμα και με τόσο μικρή διαφορά! Στο πίσω μέρος του σώματος φτιάχνω bevel από την πάνω πλευρά και σκάβω για τον διακόπτη – επιλογέα, το ποτενσιόμετρο και το διακόπτη για το splitting. Καθώς προχωρούσε η εργασία, άρχισε να φαίνεται ότι μπορούσε να γίνει το μοτίβο με το θαυμαστικό που βλέπετε στις φωτογραφίες. Αποφάσισα να το κάνω. Προσάρμοσα κατά το δυνατόν το μέγεθος και τον προσανατολισμό σε σχέση με την αξονική γραμμή της κιθάρας και προχώρησα στην κατασκευή του. Τα καπάκια είναι από μουριά 6mm και φύλλο χαλκού (όχι αυτοκόλλητη ταινία) στην κάτω πλευρά. Με φύλλο χαλκού επίσης είναι ολικά επενδεδυμένα και τα σκάμματα για θωράκιση.

Γέφυρα ή single saddles; Ξύλο ή μέταλλο;

Απ’ την αρχή είχα αποφασίσει ότι θα έφτιαχνα ο ίδιος τη γέφυρα της κιθάρας και δε θα χρησιμοποιούσα κάποια από την αγορά. Στο συρτάρι είχα ένα σετ καινούρια original Fender american strat saddles. Τα συγκεκριμένα είναι καλοφτιαγμένα από ψευδαργυρούχο κράμα με καταξιωμένη και πολύ γνωστή για μένα ηχητική συμπεριφορά. Σημειώνω παρ όλα αυτά, ότι είμαι οπαδός της ηχητικής συμπεριφοράς των κραμάτων του χαλκού αλλά δεν είχα κάτι στη διάθεσή μου. Τα saddles της Fender έχουν τη βίδα ρύθμισης στο πλάι και όχι στο κέντρο και φυσικά η βίδες είναι κατασκευασμένες με imperial system units (σε ίντσες). Κάνω 1:1 σχέδιο της γέφυρας και ξεκινώ την κατασκευή της με ένα μικρό κομμάτι wenge που για μερικά χρόνια είχε περισσέψει από την κατασκευή της V7 και βρισκόταν εκεί στη μαγική αποθήκη των περισσευμάτων που σώζει καταστάσεις διαρκώς! (Είπαμε… Δεν πετάμε τίποτα! …μα τίποτα!)

Φτιάχνω τη γέφυρα και όλα πήγαν καλά ως εδώ αλλά στην προσπάθεια να κάνω τις τρύπες ελέγχου των saddles, διαπίστωσα ότι είχα μη αποδεκτό σφάλμα στο κεντράρισμα, παρ’ ότι για τη δουλειά αυτή χρησιμοποίησα το παλιό τορνάκι του γερο-δάσκαλου που είναι ακόμα λειτουργικότατο και ακριβέστατο! Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το wenge δεν είναι ομοιογενές ξύλο. Τα νερά του εναλλάσσονται σε σκληρά και μαλακά στρώματα. Επειδή εγώ τρυπούσα εγκάρσια -που τα πράγματα χειροτερεύουν- με ψιλό τρυπάνι, είχα αποκλίσεις που οδήγησαν το εγχείρημα στην αποτυχία!

Νέα προσπάθεια ετούτη τη φορά με hard maple κομμάτι. Το maple είναι πιο ομοιογενές και υπολόγιζα ότι δε θα αντιμετώπιζα τα προηγούμενα προβλήματα. Φτιάχνω ξανά τη γέφυρα με το χνάρι που ήδη είχα φτιάξει για την προηγούμενη και σε κάποια τυχαία κίνηση μου πέφτει από τον πάγκο κάτω στο πλακάκι! Το πρώτο που σκέφτηκα στη στιγμή πριν ακόμα σκύψω να τη σηκώσω, ήταν ότι δε μου άρεσε ο ήχος που άκουσα!

Άρχισα να την πετάω σαν πούλι από τάβλι πάνω στον πάγκο, στο πλακάκι, σε άλλο μεγαλύτερο ξύλο… Τίποτα! Απορρίφθηκε πριν ακόμα ολοκληρωθεί. Ο ήχος ήταν αυτό που λέμε «ντούπιος» χωρίς λαμπρότητα και κρυστάλλινες υφές. Το wenge αντίθετα είχε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που ήθελα. Πρέπει να σας πω από την εμπειρία μου ότι αν πέσει στο πλακάκι μπρούτζινο nut ας πούμε, ο ήχος είναι χωρίς υπερβολή μουσική από μόνος του!

Η σκέψη μου στρέφεται πια σε κάποια μεταλλική κατασκευή και σ’ εκείνη τη σωτήρια αποθήκη δεν υπάρχουν μόνο ξύλα… Ένα μικρό κομμάτι από κοιλοδοκό inox 40Χ40mm και 3mm πάχος μου κάνει. Το κόβω και βγάζω έξι γωνιές που θα φιλοξενήσουν τα saddles ξεχωριστά. Μετά από αρκετές ώρες δουλειά έχω έτοιμες τις γωνιές τρυπημένες εκεί που χρειάζεται. Τώρα όμως τα saddles της Fender δεν μπορούν να μπουν γιατί οι τρύπες ελέγχου στις γωνιές είναι στο κέντρο. Τρύπημα λοιπόν και στα saddles. Ακριβές κεντράρισμα για την τρύπα και άνοιγμα σπειρώματος για βίδα Μ3.

Έχω λοιπόν μπροστά μου έτοιμες της γωνιές και ξεκινώ να τους κάνω ανοδίωση με θέρμανση μια και το χρώμα του inox ακόμα και γυαλισμένο δεν ταιριάζει καθόλου με την παλέτα της κιθάρας. Θα αναπτύξω ένα άρθρο για χρωματισμούς μετάλλων με θέρμανση σύντομα αλλά εδώ σας λέω ότι θέρμανα αργά και προσεκτικά το inox με ένα κοινό φλόγιστρο. Καθώς προχωρεί η διαδικασία το μέταλλο αρχίζει να παίρνει ένα χρυσαφί – μπρούντζινο χρώμα με τάση στην επόμενη στιγμή να γίνει μοβ – μπλε. Θα πρέπει να παίξει κανείς μ’ αυτό το όριο και να σταματήσει τη θέρμανση την κατάλληλη στιγμή. Όσο μικρότερη μάζα μετάλλου έχουμε, τόσο πιο δύσκολα προλαβαίνουμε αυτό το όριο!

Επιστροφή στο neck.

Ξανά πίσω στο neck για τη διαμόρφωση από την πίσω πλευρά. Στόχος να έχω ένα πολύ βολικό neck ώστε να μπορεί ο κιθαριστής να κινηθεί γρήγορα και ξεκούραστα σε κάθε περίπτωση. Κατεβάζω το αξονικό πάχος του χαμηλά 18mm 1ο τάστο 20,5mm 12ο τάστο και του δίνω ασυμμετρία αλλά αυτή τη φορά όχι κλασικά λεπταίνοντας την πλευρά των δακτύλων (κάτω πλευρά) αλλά το αντίθετο! Πιστεύω πως μ’ αυτόν τον τρόπο ο αντίχειρας τοποθετείται σε ορθότερη γωνία και ευνοείται η συνολική θέση ολόκληρου του χεριού. Προχώρησα σ’ αυτή τη διαμόρφωση μετά από πειραματισμό μ’ ένα neck πρωτότυπο αυτής της μορφής για να διαπιστώσω κατά πόσο λειτουργεί θετικά.

Συνεχίζεται…